Dwuchlorowodorek wardenafilu w leczeniu zaburzeń erekcji 224785-91-5

Działanie farmakologiczne
Ten lek jest inhibitorem fosfodiesterazy typu 5 (PDE5). Doustne podanie tego leku może skutecznie poprawić jakość i czas trwania erekcji oraz zwiększyć wskaźnik powodzenia życia seksualnego u mężczyzn z zaburzeniami erekcji. Rozpoczęcie i utrzymanie erekcji prącia jest związane z rozluźnieniem komórek mięśni gładkich ciał jamistych, a cykliczny guanozynomonofosforan (cGMP) jest mediatorem rozluźnienia komórek mięśni gładkich ciał jamistych. Lek ten zapobiega rozkładowi cGMP poprzez hamowanie fosfodiesterazy typu 5, powodując w ten sposób akumulację cGMP, rozluźnienie mięśni gładkich ciał jamistych i erekcję prącia. W porównaniu z izoenzymami fosfodiesterazy 1, 2, 3, 4 i 6, lek ten wykazuje wysoką selektywność wobec fosfodiesterazy typu 5. Niektóre dane wskazują, że jego selektywność i efekt hamujący na fosfodiesterazę typu 5 są lepsze niż innych inhibitorów fosfodiesterazy typu 5. Inhibitorów fosfodiesterazy typu 5 jest niewiele.

Właściwości lecznicze i zastosowania

1. W połączeniu z inhibitorami CYP 3A4 (takimi jak rytonawir, indynawir, sakwinawir, ketokonazol, itrakonazol, erytromycyna itp.) może hamować metabolizm tego leku w wątrobie, zwiększać jego stężenie w osoczu, wydłużać okres półtrwania i zwiększać częstość występowania działań niepożądanych (takich jak niedociśnienie tętnicze, zaburzenia widzenia, ból głowy, zaczerwienienie twarzy, priapizm). Należy unikać stosowania tego leku w skojarzeniu z rytonawirem i indynawirem. W przypadku stosowania w skojarzeniu z erytromycyną, ketokonazolem i itrakonazolem, maksymalna dawka tego leku nie powinna przekraczać 5 mg, a dawka ketokonazolu i itrakonazolu nie powinna przekraczać 200 mg.
2. Pacjenci przyjmujący azotany lub otrzymujący terapię donorem tlenku azotu powinni unikać stosowania tego leku w skojarzeniu. Mechanizm jego działania polega na dalszym zwiększaniustężenie cGMP, co skutkuje nasilonym działaniem przeciwnadciśnieniowym i przyspieszeniem akcji serca. W połączeniu z blokerami receptorów α może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe i prowadzić do niedociśnienia. Dlatego stosowanie tego leku jest zabronione u osób przyjmujących blokery receptorów α. Dieta o średniej zawartości tłuszczu (30% kalorii z tłuszczu) nie miała istotnego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki doustnej 20 mg tego leku, a dieta wysokotłuszczowa (ponad 55% kalorii z tłuszczu) może wydłużyć czas szczytowego działania tego leku i zmniejszyć jego stężenie we krwi. Szczyt wynosi około 18%.

Farmakokinetyka
Szybko wchłania się po podaniu doustnym, bezwzględna biodostępność tabletki doustnej wynosi 15%, a średni czas do osiągnięcia szczytu wynosi 1 godzinę (0,5-2 godziny). Roztwór doustny 10 mg lub 20 mg, średni czas szczytu wynosi 0,9 godziny i 0,7 godziny, średnie szczytowe stężenie w osoczu wynosi odpowiednio 9 µg/l i 21 µg/l, a czas trwania działania leku może osiągnąć 1 godzinę. Szybkość wiązania tego leku z białkami wynosi około 95%. 1,5 godziny po podaniu pojedynczej dawki doustnej 20 mg, zawartość leku w nasieniu wynosi 0,00018% dawki. Lek jest metabolizowany głównie w wątrobie przez cytochrom P450 (CYP) 3A4, a niewielka ilość jest metabolizowana przez izoenzymy CYP 3A5 i CYP 2C9. Głównym metabolitem jest M1 powstały w wyniku deetylacji struktury piperazyny tego leku. M1 wykazuje również działanie hamujące fosfodiesterazę 5 (około 7% całkowitej skuteczności), a jego stężenie we krwi wynosi około 26% stężenia związku macierzystego we krwi i może być dalej metabolizowane. Szybkość wydalania leków w postaci metabolitów z kałem i moczem wynosi odpowiednio około 91% do 95% i 2% do 6%. Całkowity klirens wynosi 56 l na godzinę, a okresy półtrwania związku macierzystego i M1 wynoszą około 4 do 5 godzin.